მე, გამორღვეულ ჯიბეებში ხელჩაწყობილი,
მივაბიჯებდი. შესაშური მეცვა ქურთუკიც.
უძირო ცის ქვეშ, შენ გიკმიე, მუზავ, გუნდრუკი.
ო! რა მშვენიერ ტრფობით ვიყავ გულშეპყრობილი!
გზად, ერთადერთი, გახეული შარვლის ამარა,
მე, მეოცნებე ცეროდენა, ვიყავ გართული
რითმვით.
გრანდ ურსზე მომელოდა ბინა-ფარდული.
ზეცას კი, ჩემი ვარსკვლავების ეკრა კამარა.
საღამოობით, სექტემბერში, გზის პირას მჯდარი,
მე მათ ვუსმენდი, როცა, მძლავრი ბახუსის დარი,
მეამებოდა ცვარი შუბლზე შემორჩენილი,
როცა, რითმვისას, მეხვეოდა ჩრდილთა ფანტასმა
და ჩემს გაცვეთილ ფეხსაცმელზე ვჭიმავდი თასმას,
ვით ქნარზე სიმებს, დახრილ მკერდზე მუხლმიბჯენილი!