ის იყო თითქმის სულ მთლად გახდილი
და ეს რომ ნახეს ხეებმა ალვის,
ვიქნები თქვენთან მე გულახდილი
შემოამტვრიეს ფანჯრები ლამის.
თან დაუდევრად სკამზე შემოჯდა
ხელებგაშლილი, პატარა, ცელქი
და იატაკზე ნდომისგან თრთოდა
ორი პატარ ლამაზი ტერფი.
პეპელასავით დაფარფატებდა,
მის გაღიმებულ თვალებში სხივი
და რადგან ღიმილს ვერას მატებდა
მკერდზე ჩამოჯდა, ნახა ყვავილი.
როცა დავკოცნე ფეხის თითები
სიცილი რბილი, შეცვალა მკაცრით.
თითქოს ფაფუკი თოვლის ფიფქები
მყის შეიცვალა კრისტალით ბასრით.
ფეხები შერგო პერანგში ღამის
",ეგებ გაჩერდეთ, ჩემო ბატონო"?!
ჩაიკისკისა, დამცინა ლამის
ამდენს მიბედავ ნეტავ რატომო?!
აკანკალებდა მას ჩემი კოცნა
და როცა ნაზად დავკოცნე თვალი,
ჩაიჩურჩულა"რად არ გსურთ მოცდა?"
გადააქნია კეკლუცად თავი.
"მინდა რომ გითხრათ სულ ორი სიტყვა"!
მე კი ვკოცნიდი, მოცდა სად არის?!
სიტყვა იმ ღამეს საკმაოდ ითქვა,
სიყვარულისთვის მივხვდი, მზად არის!
ის იყო თითქმის სულ მთლად გახდილი
და ეს რომ ნახეს ხეებმა ალვის
ვიქნები თქვენთან მე გულახდილი
შემოამტვრიეს ფანჯრები ლამის.