ჩემი პირქუში, ბობოქარი ახალგაზრდობა-

ქარიშხლებისა და ვნებების ბნელი თარეში,

წვიმამ და ქარმა დაარბიეს ჩემი წალკოტი

და დამრჩა ბაღი ნაყოფის და ხილის გარეშე.

მეც ნისლიანი შემოდგომა მეწვია თურმე,

დავეხეტები გრძნობისა და ფიქრის ამარა,

წყალი თხრის ორმის, წყალი თხრის ორმოს,

ის უფრო ღრმაა ვიდრე სამარე.

და მე არ ვიცი, სად იპოვის მისტიურ საზრდოს

ნაზი ყვავილი სათუთი და სრულიად მარტო,

საფლავად ქცეულ დედამიწის უცხო სტუმარი.

დრო ჭამს სიცოცხლეს, ო, ტანჯვავ, ტანჯვავ,

დრო ჭამს სიცოცხლეს, საშველი არ ჩანს

და ჩვენი სისხლით იკვებება მტერი მდუმარე.