გუშინ, მთელი დღე მე ქალაქგარეთ

ვხეტიალობდი, ღრმა იყო წყლული.

ჩემს ბინაზე კი ღამით დავბრუნდი,

ისევ იმ ფიქრით აღელვებული.

არ მსურდა სანთლის გაჩირაღდნება:

საკმაო იყო მთვარის კაშკაში,

ნათელი უხვად შემოდიოდა

ღია სარკმელში და ფანჯარაში.

სარკის სიღრმეში მე დავინახე

მოგონებისა სახე ვნებული,

ვით მოჩვენება - მთვარის ნათელზე

ღიმწაშლილი და გაფითრებული.

დიდხანს ვუცქერდი ჩემს მეორე ჩრდილს,

დიდხანს მის სახეს ვუკვირდებოდი;

ვიტანჯებოდი, ო, მშვენიერო,

და იმა ტანჯვით იქვე ვტკბებოდი!

1914