უკანასკნელად შევხვდით მაშინ სანაპიროზე,

ნევასთან ახლოს _ როგორც ყოველთვის,

ლაპარაკობდი ზაფხულზე და იმაზე, თუ რა

უაზრობაა ქალი-პოეტი.

ო, როგორ მახსოვს პეტრე-პავლეს ციხესიმაგრე,

მეფის სასახლე _ გუმბათმაღალი.

ქალაქში რაღაც საოცარი იდგა სინათლე

და მაღლდებოდა ნევაში წყალი.

მეჩვენებოდა, თითქოს გულმა შეწყვიტა ძგერა, 

ხოლო გარემო სამოთხეს ჰგავდა

და მე ვმღეროდი უკანასკნელ შეშლილ სიმღერას,

ვაი, რომ შენი დაკარგვის ფასად.