იყო ქალაქი, ქალაქში კი იყო რ. კორი
და როცა გარეთ გადიოდა, როცა ტროტუარს
მიუყვებოდა, ჯენტლმენი და მერე როგორი
და რა მეფური აღნაგობა, მეფე ცოტაა...
თუკი ნახავდი, ზედმიწევნით მოწესრიგებულს,
თბილს და ჰუმანურს, უღიმოდა ყველა ბინადარს,
სიტყვებში გრძნობდი პულსაციას, როცა იგებდი
რიჩარდის "დილა მშვიდობისას", მოკლედ, ბრწყინავდა.
იყო მდიდარი, და მეფეზე უფრო მდიდარიც,
განსწავლულობით უსინათლოს თვალებს უხელდა
და ყველა ბავშვი, შეკითხვაზე, შენ რა გინდა რომ
გამოხვიდეო, "რიჩარდ კორი", გიპასუხებდა.
ჩვენ კი ვშრომობდით და სასწაულს მაინც ზევიდან
ველოდით, ხორცი ჩვენ არ გვქონდა და ვხვრეპდით წვნიანს,
ერთ საღამოს კი რიჩარდ კორი სახლში შევიდა
და საფეთქელში დაიჭედა ალალად ტყვია.