1

ნუ მომაგონებ, ჩემო ღვთაებავ,

იმ ნეტარ ღიმილს, იმ სავსე ღამეს:

ვერ ვეღირსები ბედნიერებას,

ვერ ვეღირსები კვლავ იმ სიამეს,

ვერ ვეღირსები კვლავ იმგვარ კოცნას,

ბურუსში ხვეულს ტკბილს და მომხიბლავს...

ნუ მომაგონებ დაკარგულ ედემს,

ნუ მომაგონებ ჩემს შავბნელ საფლავს!

2

შენს თვალებში სიცოცხლე კრთის

ტკბილ-ნეტარი, მოკამკამე,

ხან ნათელი, ვით დღის შუქი,

ხან შავბნელი, როგორც ღამე.

მე კი, ტურფავ, საფლავი ვარ,

გულცივი და მარტოდმარტო...

არრა მატკბობს... არც მსურს ვისმეს

გულის ფიქრი განვუმარტო.

3

ღამეა... ცელქი ნიავი დაჰქრის,

მთვარე ღიმილით მესაუბრება:

„შენ შეგითვისებს, სულით ობოლო,

მხოლოდ ბუნება, მხოლოდ ბუნება!“

რითმების გუნდი გარს მომხვევია,

ყვავილი წყნარად მეჩურჩულება:

„სულით ობოლო, შენ შეგითვისებს

მხოლოდ ბუნება, მხოლოდ ბუნება!..“

1910