შუაღამისას, როცა მიდამოს

შემოხვეოდა მწუხარე ბინდი..

მებრძოლთ საფლავებს მივუახლოვდი,

პირ-ქვე დავემხვე და ავქვითინდი.

„სწორ-მეგობრებო, - ვიმეორებდი -

გამოიღვიძეთ, არ გეყოთ ძილი?

ისევ ქვითინებს ხალხი მშრომელი..

ისევ ხმაურობს რკინის ბორკილი“.

არსით პასუხი.. ყრუ მდუმარება

გამეფებული თითქო სულს ლევდა

და სიო ცელქი მთით მოსხლეტილი...

1910