სთვლემს ტყის ნაპირი გადავერცხლილი,

უხმო ალერსით ეკვრის ტოტი ტოტს.

დასძინებია ალერსიან ბაღს,

დასძინებია სევდიან წალკოტს...

ვარსკვლავიანი შუაცა ბრწყინავს,

შუაცა იწვის, დნება ნელ-ნელა...

მოგონებათა ელვარებს სარკე,

მაგრამ ჩემს გულში ისევე ბნელა.

ვეძახი სულს და ხმას არვინ მაძლევს,

უხმო ალერსში ეკვრის ტოტი ტოტს,

დასძინებია ალერსიან ბაღს,

დასძინებია სევდიან წალკოტს...