მე მხიბლავს ეს ქანდაკება, ზღვა-აღმაფრენით ტყვემქნელი -

ვაგნერი, წმინდა, ვით ზეცა და ბნელი, როგორც ქვესკნელი.

ვაგნერი, დისსონანსების მშვენიერებათ შემქნელი,

ნელი-ნელ მატყვევებელი, ამღელვებელი, მვნებელი.

მე მესმის წყნარი შრიალით ქაოსი ქვეყნის შექმნის დროს

და აღმაფრენა შემქნელის, რომ ზეშთამგონელ წამს უსწროს

და სახე მელოდიების განცდით წამებულ-ვნებული

და მესიზმრება გრიგალი ბოროტად მიძინებული.

წარვლიან საუკუნენი და ყოველივე, რაც ხდება,

ისევე წყნარი დუმილით დავიწყებაში გაჩნდება:

მარად დამწველი ჰანგები ლოენგრინესი ცად მყვანის,

მწუხარე ამონაკვნესი იზოლდასი და ტრისტანის,

ამონაკვნესი, რომელსაც მომხიბვლელად ქმნის ზღვა-ვნება,

ჰანგი ახალის ძიების, სიმღერა ვალკირიების -

სამარადისო, დაუჭკნობ და წმინდა ძეგლად დარჩება.

1915