იმ დღეს კაფეში ვნახე
მღვრიე თვალები ნაცრის
და გულმოსული სახე
მეტად უძლური კაცის.
ჰგავდა საოცარ რითმებს
პალმა, ვარდები რგული,
რასაც ძლივსძლივად ითმენს
გაცივებული გული.
წუხდა ცრემლები ფანჯრის,
გზებს მოგონებით ვრიყავ:
წინათ სიკვდილით დასჯის
წინააღმდეგი ვიყავ.
ჩამომეხსენი, სევდავ...
ყალბი პოეტის დგანდგარს
უკვე დაღუპულს ვხედავ,
ან - დასაღუპად დამდგარს.
1916