სდგას ხეივანი სასახლის წინ. მთვარიან ღამით

მას აგონდება დამსხვრეულთა დროთა რხევანი,

ადამიანთა ტალღა მიდის წამითი-წამით.

ომები, ჯარი, ავსებული სხვადასხვა შხამით,

სხვადასხვა მხრიდან მოგონებათ სცემს შადრევანი.

მაგრამ მას ახსოვს: დაივიწყა ღამის თევანი,

მოვიდა ქალი ცისფერ ლიფით, თვალებზე ნამით

და მასზე ფიქრში მთვარეული წამოსასხამით

სდგას ხეივანი.

გაშლილი თმები. მწუხარება გრძელი წამწამით

უეცრად შემკრთალ შუაღამის - მღვრიე მტევანი.

„მკაცრო დღეებო, - ამბობდა ის, - თქვენ გამაწამეთ“...

სდუმს ხეივანი.

1919