ბავშვი გზად ვლიდა. ბალახი. ცვარი.

ხელით მიჰყავდა პატარა ცხვარი.

იმაზე კარგი აბა რა არი,

ხელით მიჰყავდა პატარა ცხვარი.

ილორის წმიდა გიორგის ჭროღა

თვალები, შუბი... მკაცრი მიმოხვრა.

შესაწირავად მიჰქონდა ოხვრა.

და მიჰყვებოდა პატარა ცხვარი.

საბრალო ბავშვი თრთოდა, ვით შველი,

თვალები ჰქონდა ცრემლებით სველი:

მას ჩვეულება ეს ძველისძველი

ჰკლავდა, რომ მსხვერპლად მიჰყავდა ცხვარი.

ასტეხდნენ სიცილს, მე კარგად ვიცი,

„ევრი“, „ტაიმსი“ და „ნიცი-ნიცი“:

„ცხვარი, ვით ცხვარი და არა კვიცი -

რა მოხდა? მიჰყავთ პატარა ცხვარი!“

მაგრამ ეს ბავშვი, ტყის პირად მსვლელი,

თვალი რომ ჰქონდა ცრემლებით სველი,

მედგრად, გულმტკიცედ ურტყამდა ბერლინს

შემდეგში, გმირი და არა ცხვარი.

1920