ბენუარიდან ხედავდა თვალი,

რა საუცხოვო იყო მედეა.

ისეა თითქო დაღლილი თვალი,

შენი ალერსის მოიმედეა.

უმშვენიერეს და წმინდა ხმაში

ხეტიალობდა სულის ჩრდილები -

გამოსვლა იყო - მქუხარე ტაში,

ფარდა - ცრემლები და ყვავილები.

თეატრის შემდეგ ვიყავით ორი,

ეტლმა მადათოვს გაგვანაპირა,

სახეში გვცემდა ნიავის ტბორი

და წისქვილებში იბრძოდა მტკვარი.

1922