ცხოვრება ჩემი უანკარეს ღვინის ფერია,

იგი ელვარებს, საბოლოოთ დაშრება ვიდრე,

მასში სახელი პოეტისა მე დავიმკვიდრე,

რომლის გარეშე უკვდავებაც არაფერია.

ყველამ იცოდეს: მე არავის წინ თავს არ ვიდრეკ..

მე არ ვუღიმი იმ პიგმეებს, რაც კი მტვერია -

მე ვმღერი ისე, ვით არავის არ უმღერია -

ასსონანსია სათაყვანო ჩემი სიმდიდრე.

მე აქ მოვედი, მე მოვედი, უცნობი, ნაზი,

არ მომწყინდება სადღეგრძელოდ ავსწიო თასი

თქვენი, რომელთა გატაცება ცეცხლის ჟინია.

და შურიანი პოეტების, მარადი ყეფა

დეე ისმოდეს: რისთვისაა პოეტი მეფე?

უფრო ხმამაღლა დაიძახონ... არ მეშინია.

1922