სიშორის შენის სიახლოვე, მარადის მძაფრი,

აბრუებს ყნოსვას, ვარდო ტყიურო!

მესმის ბილიკთა სიხარულით გადანაზაფრი

უვერტიურა.

და სიახლოვის სიშორეში, კვლავ უფრო შორი

მისვლა ყელამდე, მიწვდომა ყელის...

არის ნანატრი ედემები, სიკვდილის სწორი -

მზე, მთა და ველის.

ო, იგი წამი, მშვენიერო, ო, იგი ბაგე!

ო, ეს წყეული სისხლის დუღილი.

ძეგლთა სიმაღლით, სივრცეებში! მე იქ აღვაგე

სულის წუხილი!

1927