მედგრად მიიკვლევს გზას ავანგარდი,

სხვას კი სარდაფში ჩაიყვანს დარდი,

გამოუსვლელი დარდი დამხობის.

არ დაელევა მას სანდომარი,

რომ ცოცხალ-მკვდარის სადღეგრძელო სთქვას,

ცოცხლის კი მხოლოდ შესანდობარი!

ძველი არასგზით არ ეშვება სულს,

გადამთუთქველი და ალიანი -

ხშირად ტაბიძის პურმალით სურთ,

რომ შეიწყალონ ავალიანი!

ხანჯალი მხოლოდ რკინა როდია,

სიტყვაც რკინაა და სატევარი -

და ძირს ეშვება ჯერი ნოტიო

და გზაც არაა მისადევარი!

ეს სარდაფია? აქ მბჟუტავ სხივად

ანათებს სიტყვა, ბოთლი, ლანგარი..

ეს სამარეა - ეს ყოველმხრივად

გადახურული წყევლის სანგარი..

არა, არასდროს რჩევის დამჯერი,

ეს შეჭიდება, ვნება რკინება..

სად თანამგზავრი და მხარდამჭერი.

ათასწლოვანი ბორგავს გინება.

თუ აზიური უკრავს ფანდური,

თუ უცხოური ღმუის ებანი -

ყოველივეში მიმოფანტული

არიან ნგრევის სურნელებანი.

მონტილიადოს უკვდავი ტევრი -

ჭური - იხსნება და იხაპება..

ნიღაბის ახსნა მინახავს ბევრი -

მაგრამ ასეთი განიღაბება?

ძველო დროვ, აი, შენი ნათესი..

ეს სისხლიანი სახე მვნებელი.

შენი ოცნება უპირატესი -

უპირატესი და მბრძანებელი!

აი, ასების და ათასების -

უმეთაუროდ ჩიხში წრიალი..

აი, შხამებით სავსე თასების

მიმოგზავნა და მიმოტრიალი.

ვინ მოიტანა ეს მღვრიე ქარვა,

ეს შემოზღუდვა და შემოქარვა.

1930