თქვენით შეშლილი მივეძალე ასე კონიაკს,

არა, ეს მხოლოდ ახირება იყო წუხილის,

თქვენ კი გგონიათ,

ქალბატონო, თქვენ კი გგონიათ,

რომ მარტოოდენ თრობისათვის უაზროდ ვსვამდე,

ან სასიკვდილოდ შევიტოვე მეშვიდე ტყვია;

მე შემიძლია გიერთგულოთ იმ სადგურამდე,

რომელსაც ბოლო, ან უბრალოდ, სიკვდილი ჰქვია.

მიეძინება ამ ვნებასაც დროის მირაჟში,

მიეძინება როგორც მზისგან ნაგმობ ფოლიანტს,

თქვენ მომღიმარი დაბრუნდებით მყუდრო ბინაში,

მე კი სად წავალ, ქალბატონო, როგორ გგონიათ?!

ეს არც ფიცია, არც ღაღადი, არც აღსარება

თუ თქვენი კდემა გავიხადე სიგიჟის ძეგლად...

და ყველა მზერა, თუ უსიტყვო ამკვნესარება

იკმარეთ ჩემი თავხედობის მოსატევებლად...

და ნუ გგონიათ, მარტოოდენ თრობისთვის ვსვამდე,

ან საფეთქლისთვის ჩავარჩინე ლულაში ტყვია;

არა! უბრალოდ ერთგულება მწამს სადგურამდე,

რომელსაც ბოლო, ან უბრალოდ, სიკვდილი ჰქვია.