ის ჰიუგო, რომელიც პარიზს გულით ატარებს,

ასე ამბობს, როდესაც სულს ჭაობებს ადარებს:

"სული მრავალ ჩვენგანის ტბაა მთაში ჩასმული,

გამჭირვალე სარკეა შუქით შემორაზული.

იგი ოდნავ ქანაობს იმ შემთხვევით, ქარითა,

უსულგულო ცხოვრების ღელვას რომ აგვარიდა.

მასში ტყე ჩამარხულა, მშვენიერი ჩრდილებით,

ზეცა ფერად-ფერადი ღრუბლის აყვავილებით;

სიღრმეში კი არც მზეა, არც ღრუბელი მავალი,

იქ ირევა ათასი შავი ქვეწარმავალი.

1935