რიჟრაჟია, ჯერ ტრამვაი

არ გასცლია ლიანდაგებს -

ნიკოლაძე თვის შედევრებს

გულდადებით აქანდაკებს.

ამოძრავებს ქვას და თიხას,

მარმარილოს ძეგლებს აგებს,

მას აქებენ: და სწორია,

ყველას თავის საქმე აქებს.

მაცნობს, როგორც დეპუტატი,

თავის სოფლებს და ბანაკებს,

ვხედავ: ხელით იშვიათი

ჩემს ბიუსტსაც აქანდაკებს.

თან იგონებს როდენს, პარიზს,

ელისეის აგარაკებს.

ბოლო არ აქვს მის ხუმრობას,

ძველს იგავებს და არაკებს.

მიყვარს მისი საუბარი:

მშვიდი და გულგაშლილია,

როს საგანი საუბარის

ქეთო მაღალაშვილია.

ატელიეს არ შორდება

შრომის გმირი, ფიცხი მოსე.

ახალ საქართველოს აგებს

მისი ფერი და ნახშირი,

მიმოფინა სურათებით...

..........................................

წყნეთის ქუჩით, სადაც წინად -

შევხვდებოდი შიო მღვიმელს,

სად მოხუცი ახალგაზრდას

მაგებებდა მე მხნე ღიმილს, -

მიწოდებდა მედგარ მთესველს,

ტკბილი იყო სიტყვა იმის:

აღარა მყავს მეგობარი -

ახალგაზრდა ჩანგის სიმის!

მივალ დილით, ჯერ ტრამვაი...

..........................................

რომ გავცილდი ვირის ხიდეს -

სად ბევრი სწუხს, რომ თბილისმა

აღარ იცის ძველებური

ჭიდაობა და თილისმა.

..........................................

და როცა ის რუსთაველის

ქანდაკების ამბავს მოყვა -

ატელიეს შემოვიდა

ჩვენი პავლე ინგოროყვა!

დინჯი, რომლის მსგავსი ბევრი...

1935