იმდენს იმეტებს ნათელ იმედებს

მცენარეების თავბრუდახვევა:

ხან შადრევნებში ყელს გადიგედებს,

ხან მზეა მათი ყელგადახვევა.

დღეს ყველაფერი სახეა ხვალის,

აქ ყველაფერი სახეა ზეგის;

არ აქვს საზღვარი მცენარეთ ხალისს,

ჩვენი მზიანი ზღვის პირად მდეგის.

მისთვის ხომ ეს გზა წმინდა ბროლია,

და გზა არ ჰქვია, არამედ გეზი -

ეს ლიანები, ეს მაგნოლია,

ჩაის ბუჩქების ველი უვრცესი.

აღარ დაცხრება ეს სიმფონია -

აელვარდება ადუღებულ მზით -

მთელი მსოფლიო, ასე მგონია,

მიდის მის მიერ აჟღერებულ გზით!

1936