მას შემდეგ, რაც ზღვა და მიწა

მოსწყდნენ სამშვიდობო კერას,

ერთი წუთი და წამიცა

საუკუნეთ უდრის ჟღერას.

სადიდხანოდ სარაინდოს

დასძახოდეს ცივი ქარი:

„ძმამ თვისი ძმა არ დაინდოს,

მეგობარმა - მეგობარი.

სიკვდილი მას, ვინც გასცვალოს

სიყვარულში მტრობის ბნედა,

მას, რომელმაც შეიბრალოს

ძმა, მამა და თუნდაც დედა“.

პირველი ძმა:

„ნუთუ მოგკალ... და მე ძმა ვარ?“

მეორე ძმა:

„მომკალ, მაგრამ იყავ მცნობლად,

ქართლში შენ არც პირველი ხარ

და არც უკანასკნელი ხარ,

როს ძმა ძმას ჰკლავს დაუნდობლად“.

აწ სამშობლოს არე-მარეს,

მტრისთვის გზა აქვს ჩაკეტილი:

ახსოვს ის დრო, როგორც მწარე,

საშინელი გაკვეთილი.

1940