უცხო ვინმე არ გეგონოთ,

მე ვარ რატი რატიშვილი,

ათი შვილი ცოცხალი მყავს,

ასი შვილის შვილისშვილი.

მათში სულ ყველაზე უმცროსს

ჩემი სახელი აქვს: რატი,

მე ასი წლის მოხუცი ვარ,

მას წელს შეუსრულდა ათი.

როცა ვკითხავ: „ოცი წელი,

მიმდინარე წლებს რომ ერთვის,

ვისთვის იყო მეომარი?“

ბავშვი მიპასუხებს: - „ჩვენთვის!“

შემდეგ ვკითხავ: „ამ დროშებით

ამ ვარდებით მონაფენი

დღე ვისია დღევანდელი?“

ბავშვი მიპასუხებს: - „ჩვენი!“

ბოლოს ვკითხავ: „მომავალი

საქართველოს შვება-ლხენა

ვინ იგრძნოს და უზრუნველყოს?“

ბავშვი მიპასუხებს: - „ჩვენა!“

ასეც არის! ამ ოც წელში,

რაც ჩვენში გზა გაიკაფა,

მსგავსზე ფიქრსაც ვერ ბედავდა

ჩვენი პაპის - პაპისპაპა.

მაშ, მრავალი გამარჯვების

წინ გვიძღოდეს, ჩემო რატი,

ოცჯერ ოცი, ოცჯერ ასი

და ათასი წელიწადი!

1941