სდექ!

ბატონებო,

არ გაბედოთ თხოვნა წყალობის,

არ ხართ –

მათხოვრად ხელგაწვდილი მაწანწალები!

ჩვენ, გოლიათებს,

ვეებერთელა ნაბიჯებით,

გვმართებს რომ –

არც კი მოვუსმინოთ, ისე გავგლიჯოთ

ორადგილიან საწოლებზე მიწებებული,

როგორც უფასო დამატება –

ყველა ბაღლინჯო!

მათ დავეღრიჯოთ : „დამეხმარე“ ?!

არა, ბატონო!

შეიტენონ საკუთარი ჰიმნები და ორატორია! 

ჩვენ თავადა ვართ შემოქმედნი მხურვალე ჰიმნის,

ის მოგუგუნე ფაბრიკებში დასაწერია.

ან რა საქმე მაქვს მე ფაუსტთან,

რაკეტების ფეიერვერკი! –

მეფისტოფელთან უსხლტის ფეხი ზეცის პარკეტზე,

როცა ვიცი, რომ

ჩემს ჩექმაში არის ლურსმანი –

უკოშმარესი

თვით გოეთეს წარმოსახვებზე!

მე, 

ოქროპირი,

ვისი ყოველი სიტყვა

სულებს ახლად შობს,

და სხეულებს სახელებს არქმევს,

თქვენ გეუბნებით:

ერთი ციდა ცოცხალიც კი სჯობს,

ჩემს დამთავრებულ

ანდა აწი დასაწყებ საქმეს!

ისმინეთ!

კვნესით, ბორგვით ქადაგებს

ბაგემყვირალა, 

დღევანდელი დღის ზარატუსტრა!

ჩვენ სახე გვიგავს ნახმარ „პროსტინებს“, 

ხოლო ტუჩები - დაშვებულ „ლიუსტრას“,

კატორღელები

ქალაქ-ლეპროზორიუმების,

სადაც კეთრი ამოჭამა ოქრომ და ჭუჭყმა,

ვართ განბანილნი მზით და ზღვაურით, 

ვენეციურ ლაჟვარდზე სუფთა!

 

თარგმნა ნინო ქოქოსაძემ