ზამთრის გადამედო ფერი- 

(დაბმული ვარ ხარი ხართან!) 

ვმღერი, 

მაგრამ ტირილს ვმღერი, 

ვეჭიდები ხავსის ხარდანს. 

რაც ვერ ვპოვე- 

აწი ვერ მსურს, 

მოვრჩი საყვედურს და ღაღადს... 

(ვსვამ და 

ვემსგავსები ხევსურს_ 

გიგო გაბაშვილის ნახატს!) 

აღარც წყენას აღარ ვწონი, 

არც მას- 

თუ რამ გამეხარდა, 

(დაღლილი ვარ მეხთან ბრძოლით, 

ვერ ვიმჩატებ ნამეხარ ტანს!) 

ზამთრის გახუნებულ ყვავილს 

ვიხდენ ხსოვნის ცოდვა-მადლით, 

დაკარგული დამაქვს თავი, 

საძებარი გავხდი სანთლით... 

ვეღარც შენი 

ლოცვა მიცავს, 

(დაფნა რამდენს შვენის ცრუ თავს!) 

ვტკეპნი თმენას, 

სანამ მიწა 

მოუთმენლად შემისრუტავს... 

. . . 

იღბალს- 

ამოდენილს ძმარად, 

გულგრილობის ნიღაბს ვურთავ... 

...ყველაფერი ვერ ვთქვი, მარა, 

რაც ვთქვი- 

ან ეს ვიღას უნდა...