ყველას დაკვრას ყურს არ ვუგდებ,
სალამურში ვინც რა ბეროს!
ყველამ თავის საქმე იცის,
თუგინდ ჭრას და თუგინდ კეროს.
მე არავის ხელს არ ვუშლი,
მეც არავინ დამემტეროს;
სწორე თქმისთვის კი მზადა ვარ,
სხვასაცა ვთხოვ, არ მეფეროს!
ყველას თითო რამე უყვარს,
მე კი ჩემსას შემაბეროს!
"სხვისი ჩემზედ ლამაზია", -
ეს ვერავინ დამაჯეროს.
რაც ვიყავი სწორედ ის ვარ,
იეთიმ-გურჯმა სწორედ სწეროს.
სიყვარულის ჩონგურს დაჰკრას,
თანაც ჩაგრულებს უმღეროს!
მე სახალხო მგოსანი ვარ,
თბილის-ქალაქს, საქართველოს!
1920 წ.