ჩვენი ხარების ღონიერ ქედებს,
ჩვენი გლეხკაცის გამძლე მარჯვენას,
ედემს, ალაზნის ბარაქა ედემს,
კიდევ სიცოცხლე და გამარჯვება!
კედევ გახედა მარცხენა თვალით
ძველმა ვეფხვმა და მონადირემა:
_რუსუდან ჩემი ირემი ქალი,
ქეთევან ქალი_თვალებიანმა.
რა იყო მაინც ეს შარშანდელი
მზე, ყვავილები, წვიმა მრავალი…
ამდენი ვარდი, თოვლიც ამდენი,
რა მოსავალი, რა მოსავალი!
შირაქმა ბამბა გადაიყარა,
ქიზიყის ველს რომ მარტო გახედო…
ბაკურ ციხეში ვაზმა იხარა;
აგრეც იხარე, ჩემო კახეთო!
იჯდა, მღეროდა მწყემსი იალაღს,
ტრფობით ცეცხლი რომ გულში აღენთო;
შენალაზანმაც ბევრი გიმღერა,
აგრეც იმღერე, ჩემო კახეთო!
ეს კიდევ ერთი, ისევ იმგვარად,
იმ სიყვარულის ვარსკვლავს ვფიცავ…
დილა გათენდა, დარმა იდარა
და თოვლმა თოვლის ფერი იცვალა.
შემეძლო, მზესაც გადავკოცნიდი,
გომბორის კალთა რომ გადაცურა,
რა ღვინო იყო ის დალოცვილი,
რა ღვინისფერი თოვლი მოსულა!
1938წ.