ვბრუნდები ისევ, 

აჩქარებით, 

არ ღირდა მოცდა...

თან დარდი მომაქვს 

მერამდენედ (მოჭრილი ხელის), 

ზღვასავით ღრმაა ნუგეშიო - მასწავლე, 

თუმცა,

არ შემიძლია, 

მეშინია 

თვალის გახელის.

დავდივარ, 

(დ)ახლებს 

შორისია ახლა ქალაქი, 

სახლთან ვარ თითქოს, 

თითქოს ვარ და სხვაგანაც მოვხდი,

სად არის ჩემი ქუჩები და ჩემი ბავშვობა?

სად არის ჩემი - 

სასახლეზე ლამაზი ქოხი?

ეგუებიან ავკაცები დროის ამინდებს,

აივნებიდან თვალს მიკრავენ უცხო ქალები,

სადღა მაქვს ნერვი, 

საკუთარ თავს თვალებს ვარიდებ,

და ფიქრი მსეტყვავს ცოდვასავით ვერტიკალებით.

ჩემი ბრალია -

დაგტოვე და ვერ გიპატრონე, 

შენი ბრალია - 

გამიშვი და იქნებ პირიქით,

აქ თითო-თითო გადარჩენილ კადრებს ვაგროვებ 

და ზღვისკენ მიმაქვს 

შერჩენილი ბოლო ბილიკით…

ვერ მოგისწარი, მორჩა!

სადღაც სიზმარში მოვხდი,

ჩემი საწყალი ქუჩა...

ჩემი ლამაზი ქოხი..