(ტერენტის)

ვუყურებ, თუმცა ვერ ვიმეტებ,

სანთელზე ფრთებდამწვარ ფარვანას,

ერთი დღის ნაბოძებ იმედებს,

ნათლისკენ სწრაფვაში ავანებს.

და უკანასკნელზე მეც ვფიქრობ,

სულის იმ ღვთაებრივ როკვაზე,

მომეცა ცოტათი მეტი დრო,

რომ სამას სამოცი მოვხაზო -

ანუ წრე... ყოველთვის მსდევდა თან

სურვილი, როგორაც ფარვანებს...

სინათლე გაალღობს სევდას და

თვალებში სინესტედ ავანებს...

სხვა დილა სულ სხვა გათენებით,

სიფრთხილით ჩამაცვამს სამარეს,

და გაიჟღინთება ვენები

ბინდით, - ეს დუმილის ხმა არის.