უკვე შორს დარჩა ძველი ორგია,

ბუნდოვნად ჩანხარ წარსულის მტვერში,

სევდით გავცქერი წვიმას ქოლგიანს

და ათას სტრიქონს ათასჯერ ვწერ-ვშლი.

აღარ მახსოვხარ, არა და არა,

არადა, თბილად დაგვხვდა ცივი ტყე...

ალბათ  შემომხვდი, თავი დახარე

და მეც ნელ-ნელა გადაგივიწყე...

როგორც შემთხვევით გარეცხილ ფოტოს,

რომელიც ბედად ჯიბეში ჩარჩა.

არ მახსოვს შენი კისკისის ფორტე,

თუმცაღა კარგად მახსოვდა შარშან.

ხსოვნაც  - ნარევი თაფლის და შხამის,

სულ გაქრობისგან მთხოვს - დამიხსენო

და მეც, გიხსენებ სულ ერთი წამით,

რომ მერე ხშირად ვერ გაგიხსენო...