გზამ დაიფაროს ყველა მგზავრი, 

გზამ აზიაროს მოკლულები, 

გზამ ამიხილოს გული 

ამ სიმღერაში, რომლისთვისაც 

სამ უკანასკნელ შუაღამეს 

გარს უშედეგოდ ვუვლი. 

ზღვამ გამიმხილოს მარილი და 

ამ მიწიანი ლაყუჩებით 

კვლავ ამამღეროს შენთვის, 

რომ შენი ხელი კიდევ ერთხელ, 

რომ შენთან ყოფნა კიდევ დიდხანს, 

სხვა არაფერი მეტი. 

აქ ყველაფერი შენითაა, 

აქ ყველა ძილი შენთვის მღვიძავს 

და უფრო ვხვდები,მენდე 

თუ ეს სიტყვები დღევანდლამდე 

უ ერთმანეთოდ, როგორ ძლებდნენ, 

რას ელოდნენ და ძლებდნენ. 

ძლებს ჩემი ხსოვნაც ომგამოვლილ 

ძვლებ გადამტვრეულ მეგობრებად, 

წლებ გადახოტრილ ბავშვად, 

რომ ჩემი ლოცვა სიყვარული 

მათ დაუვიწყარ სახეებად 

ამ სიმღერაში ჩავსვა. 

ვსვა შენი წყალი სერობებზე, 

ვსვა შენი ღვინო ონკანიდან, 

სხვას ვეღარავის ვანდო, 

ეს ეჭვით სავსე გულისჯიბე, 

მტვრით გაჟღენთილი პერანგი და 

მზით გაცრეცილი მანტო. 

რომ ყველაფერი დაგავიწყო, 

რომ ყველაფერი მაპატიო, 

რომ შეჩურთული სადმე 

ბნელ კარადაში მიპოვნო და 

ფრთა სახელოში გამიყარო, 

ტანთ ჩამიცვა და გავთბე.