უცებ შედედდა საცობი, მოულოდნელი საცობი,

ყოველთვის მოულოდნელი და ძნელად გამოსაცნობი.
ამაოდ უტევს ფერადებს შენი „ოპელის“ გიშერი,
ახლა სიგნალი კი არა, სირენაც ვეღარ გიშველის.
სად დაიკარგა პატრული? წამალი მაინც გეყიდა?!
რა ძალით შემოეტენე, შეიძლებოდა ფეხითაც.
მიზეზს ამაოდ დაეძებ – უჩინოსა და უჩინარს,
შეიძლებოდა ხვალაც და შეიძლებოდა გუშინაც.
ალბათ, ცხოვრებაც ესაა, თუკი არ შეიცვლებოდა,
ასედაც შეიძლება და ისედაც შეიძლებოდა.
ალბათ საცობიც გვამზადებს ყინულზე გასაცურებლად,
გამწყრალი მამაკაცები მონათლა ვაჟკაცუნებად.
რა სამიტინგე მასალა ცდება?! – მიდი და გარისკე!
ვეღარ ვეტევით, ბატონო, თუ არ მოვკურცხლეთ
მთვარისკენ.
მე მინდა, გავესაუბრო კანონის მოდარაჯეს და
ვუსაყვედურო: ვინ დასვა მატრიარქატი საჭესთან?
ამბობენ: ვერვინ დაიხსნის ავტომობილის მონასო,
შეხედე: როგორ უხდება ჯიპი ერკეთის მონაზონს!