მინაწერი რამაზ სურმანიძის
წიგნზე ,,ლაზეთის ლეგენდა’’
ზღვა ახასხასდა, როგორც ხავერდი,
ზედ გაფენილი ფიანდაზებით…
ღამის განთქმული მებადურები,
ეშურებიან სადღაც ლაზები.
თვალსაწიერზე მოჩანს ქვაომხა,
ხავსმოდებული თვლემს ქვამარგალი…
ეს მთვარეა თუ ცაში ნასროლი,
და გალეული იატაგანი…
თუ ამოჰყვება ბადეს სუაკი,
ანკესს-მორუნი, ჭინოს- სარგანა…
შორს დარჩა სარფი და კვარიათი,
დამსგავსებული უფლის აგარაკს…
საით მიდიან ნეტა ლაზები,
ოქროს ბილიკით, ლაბირინთებით…
რამ ააკვნესა ასე პილილი,
რამ გააცოცხლა თვალწინ მითები.
რამ გააღვიძა ყველა ლეგენდა,
თავბრუდამხვევი, თავზარდამცემი…
რამ აამღერა ეს ბარტყლოდებიც,
როგორც მომავლის ჯარისკაცები.
ზღვა ალივლივდა- ლურჯი ხავერდი,
ზედ გაფენილი ფიანდაზებით…
სად იჩქარიან ძველი კოლხები,
სად მიცურავენ ერთად ლაზები…