ვიცი, რომ ვეღარ დამამძიმებს აწი ცოდვები,

ვკვდები ძვირფასო (ასე მჯერა) ადრე (ვადამდე)

და რაც დრო გადის, ვგრძნობ, რომ უფრო მიახლოვდება

ღმ -1, ან უფრო მართებულად - ვუახლოვდები...

დახუჭულ თვალებს, მაგ მზერათა ძვირფას სამარხებს

აგიხელ (ხმება წამწამების ხშირი სათიბი),

არვინ მყოლია ჯერ ისეთი, როგორც შენა ხარ -

მ - 2 - დებული, ამავე დროს ასე თავხედი

(გვინდა ძალიან, მარტოები ტყეში ვსახლობდეთ),

შენ, ჩემო კარგო, ქალაქიდან ისე გახვედი,

არც მკითხე, მე კი დავეჩვიე ძველ და მახლობელ

3 - კიტნოში ხშირ სიარულს. როცა ჩამოხვალ,

თავს ჩაღუნავ და საწყალი ხმით ისევ მოჰყვები

ზღაპარს (ტყულის დიდი ნიჭი ვისგან გამოგყვა?),

აიკიაფებ (ვითომ გრძნობით) უცებ ლოყებზე

მ - 4 - ლამურე ცრემლის წვეთებს და რომ გამანდო -

შენც გრძნობ, რომ ისევ იმეორებ ადრე მიქარულს

და მე კი მივალ უეჭველად მარტივ დასკვნამდე:

ეჭვიანობას + ნდობა = სიყვარულს!