რომ სიყვარული ახლა უფრო გლობალურია, 

ვიდრე მაშინ,

როცა ლამაზი, ჩემზე ბევრად უფრო ლამაზი,

თექვსმეტი წლის ბებიაჩემი,

მთელი ექვსი წლით უმცროსი ჩემზე,

ფარდის იქიდან უყურებდა ბაბუაჩემს,

შავი ულაყით მოჯირითეს სოფლის შარაზე,

და არ იცოდა, მალე სამ ვაჟს მისცემდათ ღმერთი,

დედასავით ხორბლისფერებს,

მამასავით მხარბეჭიანებს,

რომ მერე ისე წაერთმია, არც კი ეკითხა.

შენ მეუბნები, 

რომ სიყვარულმა გემო გაუგო თავისუფლებას

და ახლა უფრო კარგად სუნთქავს,

ვიდრე მაშინ,

როცა ბაბუამ საამაყო შავი ულაყით 

მოიტაცა ბებიაჩემი

და მაყრიონმა ოდოიას შემოძახებით

დაარღვია ჭაობიან სოფლის სიჩუმე.

მორჩილად იჯდა კერის პირას ბებია თურმე,

ბედისწერას თუჯის ქვაბში ჩუმად ხარშავდა,

რომ მერე წლები გასულიყო

და მე, ბებიის სიყმაწვილის ფოტოს ნეგატივს,

ერთ მშვენიერ დღეს ოკეანის თავზე მეფრინა,

ლურჯი ჯინსით და გლობალური პრობლემებით,

და ჩემოდანში დიდი წიგნით,

„საქართველო“ რომ აწერია გარეკანზე 

და პირველ გვერდზე 

ჩვენებური სიამაყით და თავმოწონებით

გამოსახულ ფერად რუკაზე,

ის მიწა არის ჩამოჭრილი,

სადაც თავისი წილი ჭაობები დაუზარლად ამოაშრო ბაბუაჩემმა,

სადაც იმღერა ოდოია,

სადაც სახლი ააშენა და მოყვრისთვის კარი გამოაღო,

სადაც ვენახი ჩაყარა და მსხალი დარგო,

სწორედ ის მიწა,

შვილების ხორცით და ცრემლით რომ ანოყიერა.

ჩაკეტილია სახლის კარი

და ამის შემდეგ შენ მეუბნები,

რომ სიყვარული გახდა უფრო გლობალური, 

ვიდრე ოდესმე,

ჩვენს ებრაელ შვილებს რადგანაც 

ქვიათ ბერძნული სახელები

და რადგანაც ქერა თმის გამო,

ბებიისგან რომ გადმომეცა გენეტიკურად,

ხანდახან პასპორტს არც მიმოწმებენ,

შენ მეუბნები, 

რომ ბედნიერ ეპოქაში მიწევს ცხოვრება,

გამოდევნილს საკუთარი სიზმრებიდან,

საკუთარი ტკივილებიდან,

დაუმარხავს წინაპრების სასაფლაოზე,

ოკეანის ტალღების თავზე

უპატრონოდ გამოკიდებულს,

მკვებავს ჩემი და შენი

გლობალური სიყვარული.