საერთო იყო ის გალია,

ყველას გვიტევდა.

ჩვენ დავიბადეთ გალიაში.

ფეხზე შებმული უხილავი ბორკილებით,

რომ ვერასდროს მივმხვდარიყავით _

ჩვენ მონები ვართ.

ჩვენ დავიბადეთ გალიაში.

იქ ყველანი ერთ ენაზე ვლაპარაკობდით

და ერთ ჰაერს ვსუნთქვდით, რადგან

ჩვენი ფილტვები ვერ გუობდა სხვანაირ ჰაერს.

და მერე, როცა გავამტვრიეთ გალიის კარი

და სხვა ჰაერი ჩავისუნთქეთ,

დაგვავიწყდა ბორკილის მოხსნა,

რადგან არასდროს დაგვინახავს ეს ბორკილები,

რადგან გალიას ვხედავდით მხოლოდ.

მერე მე და შენ უსასრულოდ ვიხეტიალეთ

და როცა შევხვდით,

შევისუნთქე შენი ჩუმი ბაგეებიდან

წამოსული თბილი ჰაერი,

მივხვდი _ ისეთი ნაცნობი იყო

ჩემთვის შენი ფილტვების სივრცე,

ვერ გაგიშვებდი.

და ახლა, როცა გაიზარდა სამყარო ასე

და გზააბნეულ ბავშვებს ვგავართ,

შენ ერთი ხვდები,

რა ტკივილები მაღვიძებენ გამთენიისას 

შენს მხარზე მძინარს,

რატომ ვწყვეტ სიცილს მოულოდნელად,

რატომ ვჩუმდები,

რატომ მიყვარს შენს უხეშ თმაზე

ხშირად შეხება

და რას ვეძებ შენს თვალებში ისეთ საოცარს,

ჯერაც რომ არსად მიპოვნია,

ან რას ვფიქრობ,

როცა ჩემს წინ მდუმარედ ზიხარ,

ხელებს ითბობ ჩაის ჭიქაზე

და დათოვლილ ნაძვებს უყურებ.

უბრალოდ, რადგან გალიაში დავიბადეთ,

დავათრევთ ჯაჭვებს,

ხანაც ისინი დაგვათრევენ

და ამიტომაც უცხო მიწაზე გაჩერება არ შეგვიძლია.

ჩვენ ვერასოდეს გადავღებავთ დარაბებს ყვითლად,

დაბრუნებულს ვერასოდეს დაგხვდები სახლში,

ვერასოდეს დავარღვევთ საზღვრებს,

ვერც ვაგონებში,

თვითმფრინავებში,

გემბანებზე შევძლებთ ცხოვრებას.

ჩვენთვის არავის უსწავლებია თავისუფლება,

ჩვენ კი მისი ნიჭი არ დაგვყვა,

ჩვენ, 

გალიაში დაბადებულ,

უცნაური თაობის ბავშვებს.

წლების შემდეგ

მხოლოდ ერთზე დამწყდება გული,

რომ ვერასოდეს მოგიყევი, როგორ თოვდა

როცა ბაქანზე ვიდექი და შენს ჩამოსვლას ველოდებოდი.