წერა სიკვდილზე და, მაინც მეწერება)

გულზე დავიწყობდი მინდვრის თაიგულებს, -

ღიღილოების ან, მშვიდი ენძელების...

მზერას გავატანდი წყაროს სამღარიანს,

ღიმილს - მაისის ქარს, - ხეებს დაურიგოს.

სადღაც ნიკორები მიწას ჩაბღავიან...

დები იტირებენ ალბათ \"ძამულიკოს\".

მერე დაიწყება წლები დავიწყების,

ცელით დაატყობენ მიწას ნაბილიკარს...

ძვლები გათეთრდება, - დედის საფიცრები,

მხრებში მოიხრება ძველი ბაზილიკაც.

მეხი დააფეთებს სადღაც მიკიოტებს.

(ნატვრით როდის იყო, გზები მოკლდებოდნენ!)

მე ახლა მზისკენ უნდა მივდიოდე,

ჩემი კლდე-ბილიკით უნდა მივდიოდე,

ხევებს და ქარიშხლებს უნდა მივკიოდე,

თუმცა... რომ შემეძლოს, ახლა... მოვკვდებოდი.