შიგნით-აგვისტო და ხაზი ორიოდე... 

გული უშენობით ისე დაილია, 

მართლა რომ გესმოდეს-ფეხით მოხვიდოდი- 

მისი ფორიაქი. თუმცა, სულ ერთია... 

(ასეც ხდება ხოლმე, როცა ავადმყოფობს 

სული.) გასისხლული ზეცა სურათია, 

ჩემი ბრმა ლექსებით უნდა გადავთოფო! 

გუშინ დამეკარგა ძველი საპირწონე, 

მაჯა ლულასავით რომ არ გადამიხსნას 

გრძნობამ უთაურმა- მოდი, ამიწონე, 

კოვზით დამაძალე გრძნობა ადამისგან 

ნეკნად ამოცლილო. მხართან შემიკეცე 

ჭრელი საბანივით,-დედა გამახსენოს- 

შენი მონატრება... ფრთები შემიკვეცეს, 

შურით შემიკვეცეს, ჩემო სანატრელო! 

ჰოდა, მაისია. ვწევარ გათანგული. 

ოცდათვრამეტი მაქვს. ხაზიც-ორიოდე... 

გული მარტოობით ისე განადგურდა, 

მისი რომ გესმოდეს, ეხლავ მოხვიდოდი.