ხვალ ჩემი ფესვი შენს ცრემლებს იგრძნობს, 

ხვალ შეგიძლია ჩემი დაწყება, 

რომ გულში ღვარად ჩაღვრილი სითბო 

ქარებს კი არა, შენ დაგაბრალო,- 

ამ შემხმარ ტოტში პულსის ფეთქებაც... 

მინდა შეიგრძნო, მთელი სამყარო 

ჩემს თოთო კვირტში როგორ ეტევა. 

ნუ გეშინია ჩემი თვალების. 

ნუ... თაფლის ზღვაში ტალღებს რა უნდა?! 

ეს ზურგი-ტყვიებდანახალები- 

ცას სვეტად ედგა, როცა გამრუდდა. 

ან იარები ხომ არ გაშინებს? 

აქ მიხაკები ჰყვაოდა ერთ დროს; 

შენ რომ ღიმილით გადამარჩინე 

და აიკრიფე სულყველა... ღმერთო! 

იმ წუთის შემდეგ შენთან ვალში ვარ. 

შენ დაღლილი ხმით მპასუხობ: ალბათ... 

ნუ დამასრულებ ასე მარტივად, 

ასე უბრალოდ და ასე ყალბად. 

მოდი, კერაზე ცეცხლი დამინთე, 

მომხვიე შენი ცხელი მკლავები, 

მერე გახსენი მორცხვი საკინძე 

და მაგრძნობინე ზღვა უკვდავება!