როგორც წიწილა- მიმინო რომ წაანიავებს... 

დამავაჟკაცა ცხელი მზის ქვეშ რბენა-ძუნძულმა, 

გამაავკაცა ჭრელი მტრების უცხო სიავემ. 

სულ სხვა ნიავებს მაძალებდა ზეცა აკვნიანს, 

სულ სხვა ქარებმა ამილესეს სისხლით ხანჯალი. 

მე განა გული,-მხოლოდ გულის სითბო მაკლია- 

ჩემი სამშობლოს მზეს რომ დარჩა დაუხარჯავი. 

ჰაუ, მაჯამით ან შაირით ვიღა გამზრდიდა, 

ვინ მიმღერებდა "იავნანას", მერე- "ჩაკრულოს"?.. 

უხედნ ულაყზე გამამწესეს ჭრელი ბაზრიდან, 

ვაი, გვამებით დამარხულო, სულო, ჩაკლულო. 

რად ვგულნაკლულობ, დიდება ხომ მახლდა ხმალივით, 

ხომ ვა-ცა-მტვრევდი ლუკმა-ლუკმა ციხე-ქალაქებს?! 

რამდენი ქვეყნის ცა ვატირე ცხარედ, ქალივით, 

რამდენი ქვეყნის შავი მიწა წითლად დავლაქე! 

თითქოს გამლახეს-ამიდუღდა მკერდში ლითონი, 

გრიგალსგასწრებულს დამეწია სიო ბავშვობის, 

მერე: "დიდება", "ოქრო", "ვერცხლი"- გახდა ლიტონი 

და საკუთარ თავს, სისხლ-ხორციანს, წუთით დავშორდი; 

მზეზე ვაშრობდი ობოლ დარდებს პირამიდებთან, 

ხან არეული ნაბიჯები სწვავდა ტრამალებს 

და უცებ მოხდა, უცებ... მკერდში ფეთქვა მინელდა 

და შიშნარევი შეძახილი მოსწყდათ ამალებს. 

ვეღარ დავმალე კაკალ გულში დარდი მოცლილი: 

-ეჰ, ჩემს მიწაზე, ჩემს კერასთან რარიგ კარგია! 

ჩვენ სამშობლოში ვკვდებით მუდამ ხმალამოწვდილი, 

უცხოეთში კი მუდამ ასე გვკლავს ნოსტალგია. 

დამიკარგია ბევრი ხმალი ოქროჭედური 

და ზარდახშები, ავსებული ზურმუხთ-ლალებით, 

მაგრამ საფლავში უფრო მტკივა მამულ-დედული 

და დედაჩემის ცხელი ცრემლით სავსე თვალები. 

არ გებრალები, მომავალო, უცხო მიწაში? 

უცხო სითეთრე ჩემი ძვლების ნუ შეგაშინებს, 

დედამიწაზე ქართველის კვალს, აბა, ვინ წაშლის,- 

საუკუნეთა წიაღიდან ამომაბრწყინე 

და დამავანე (სამუდამოდ!) ქართულ მიწაში.