ალხია და ითენთება ყანა,
მაჯისცემაც უკითხავად იმატებს;
ვამბობ გულში: "კბილს არ მიხსნის დანა,
ანდა მართლა დამამუნჯა სიმართლემ".
თუკი გხედავ, ამ დროს უფრო გხედავ,
ლაჟვარდების მჩატე ქაფით მოყელილს;
ხელჯოხივით დავიბიჯებ სევდას
და ნაკვალევს ნაბიჯ-ნაბიჯ მოვყვები.
მოვივედრებ მე ამ დღიდან ჩეროს,
სულს მოვითქვამ და საკინძეს შევიხსნი,
ამის მერე, რა და როგორ ვწერო,
ჩემზე უფრო, რა თქმა უნდა, შენ იცი.