მითი. მუსიკა. სიტყვა.

ამ დროს რო კანი გვითრთის -

განცდის გარეშე ვინ თქვას.

დრო თავის ნებით მიდის,

თუ ჩვენს გამო და ჩვენით.

მიაქვს - რაიმე მინდი,

რჩება - რაიმე ძღვენი.

თვალსაწიერი! - რა ჩანს

რო გამოვისხათ ფრთები:

ყანჩა! ყანჩა და ყანჩა!

მთები! მთები და მთები!

უდაბნოს მერე - სვეტი!

კლდე! კლდეზე ხათრად - თოვლი!

უნდა დაგვესხას რეტი

ჩვენ ერთმანეთის პოვნით.

"რა ვქნათ" (არ გითქვამს, მესმის) -

გაიფიქრე და გაგცი:

"აღმოცენებას ფესვის

იწვევს სიკვდილი მარცვლის".

"კარგ მთქმელს - გამგონეც კარგი" -

მორცხვად მიხედნეს ყური:

ხო გემოწმება წარბი,

ხო გეთანხმება გული.

აღარ იკმარა სივრცემ

ტანსამკაული სამი

და დროს - "მეოთხეს" იცმევს

თუ თავს იტყვილებს ამით.

და თვლემს შენი და ჩემი

მომადლებული მღვიმე;

თუმცა ხანდახან ხემი

მაინც აფხიზლებს სიმებს.

სიტყვაში, როგორც სახლში,

შედის ასეთ დროს ბგერა

და თვალგახელილ ბავშვის

სიზმრის ბრმებივით გვჯერა.