შემობზარულა მინანქარი,ბროლი,ბალახში;

ჭაობებიდან ბოლო წერო მიდის და მიაქვს

სითბო - საგზალი ამ ქვეყნიდან იმ ქვეყანაში.

ამჩატებულა სანახები ცის თავანებით,

მზის ნატერფალზე სინანულმა გაიზარშინა;

ნეტავი ეს დღე ვის დავანებო,

და მეც წავიდე -წეროს წასვლამ რა მიმანიშნა?!

ელვის ნერვიულ ნათებიდან გამოიხატა

დამუნჯებული სინამდვილის თრთოლვა ფარული;

რჩება მიწაზე გაუვალი ტევრი ნიღაბთა

ძმობა,ღალატი,სიძულვილი და სიყვარული...

და მეც აქა ვარ,ცა მახურია,

აჟღერებული ხეივნების მჩატე სამოსით,

ეს ერთგულება მხოლოდ შენი სამსახურია

და მოლოდინი- ერთხელ მაინც ფეხად ჩამოსვლის.

ჩვენ შორის ზოგჯერ -სიფრიფანაწვიმის მესერი,

ზოგჯერ პირიქით - გაუვალი რამე წყვდიადი,

სწორედ ასეთ დროს შემახსენებ მინდვრის ხელწერით

თავს და ხელახლა ვინათლები ცის სიდიადით.

არის!- წამისად ამოხედვას შევიძლებ როცა,

გამიმთავრისებ გაორებულ ფიქრებს დროებით;

შენს მესენაკეს ბედმა ხელში კელაპტრად მომცა

ძილგატეხილი შემოდგომის საღამოები.