მანდილოსნები მას უსმენენ ცრუ მოწიწებით...

გარეთ კი ქარი, ამოუცნობ სივრცეებს ხაზავს,

ვზივარ და ვხარშავ შთაგონებას _ გაფაციცებით.

მეტად მსუბუქად თავს შევიგრძნობ დღევანდელ წამში.

უმძიმეს მესას, ვით განაჩენს, ვერ ვურიგდები;

ივლის სიცივე, ჩემს კეთროვან, საზარელ კანში,

და როგორც ქვიშა, მოგონების წლებში ვიფშხვნები.

ნაცნობის ცოლმა, მკვდარი შობა, მარტივი პირმშო,

მესმის ამ ხალხთა უნიათო შეძახილები...

სისხლიან თვალზე დასველებულ წამწამებს ვიშრობ,

(ოთახში ყრია უარსებო უტოპიზმები!)

მტარვალურ შურში ითქვიფება დროების ცილა,

ტვინის გაჩენით იბზარება ქალას ნაჭუჭი...

სულში ისევე, უადგილოდ და მძაფრად გრილა,

სიცარიელით დაიტბორა გულის პარკუჭი!

ბრმა თვალთახედვით მოიხაზა სამყროს კულტი,

ტიტანი ზეცა დაიპენტა მკვდარი ღრუბლებით...

ავირტყი შუბლზე დაძარღვული, წითელი მუშტი,

ნერვების ხლეჩვით ვიმოსები, მიხურს მუხლები;

ცივ ირონიით ზედ ვაფურთხებ ამომპალ ქალაქს,

თვალის წყვდიადი იპარება სულის უკუნში...

ვით პროსპექტებზე, ჰაერებზე სიდინჯით დავალ,

თვით დედამიწაც, როსკიპია, შიშველი, მრუში!

გათოკილ ვნებას უმოძრაო შეჰყრია სენი _

მზის აორტაში მიიღვრება მდუღარე სუნთქვა...

აღარ შევყურებ, მოვლინებას, უაზრო წყენით,

და მაკროარსში მემართება გიგანტი სრულქმნა!

უტაქტო კაკუნს აჰყოლია ფლოქვების რემა,

მოხუც-პეგასმა, უსასრულო ჭიხვინი მორთო...

ჩემში იწყება აზროვნების გამცემი გვემა,

უსიერ სულშიც სულ უეცრად, ნოტიოდ მოთოვს.

_ კვლავ ინსტიტუტში, რა _ ლექტორი, ასრულებს ჩმახვას,

მანდილოსნებსაც ამოევსოთ თმენის ნიჟარა!