დაჰყოლია

მისი საზღვრები,

ჭმუნვა – როგორც მზე, 

უპეებში

ცრემლებს აშრობდა,

სიტყვებს, რომლებსაც 

ვერასოდეს

გავისაზრებდი,

იყო – “ძვირფასო, 

მაპატიე, 

უნდა დავშორდეთ”.

თურმე კოცნასაც 

შესძლებია 

ტუჩზე გახუნდეს,

იყო მოხუცი, 

შინაგანად

მუდამ ბავშვობდე,

მათხოვარივით 

ვაგროვებდი, 

ვნების ცივ ხურდებს,

პასუხად კი რა? – 

“მაპატიე,

უნდა დავშორდეთ”.

ზამთარია და 

ფანტელების 

ფარფატა პეპლებს,

ალვებს კი ირგვლივ, 

დათოვლილთ და

ცამდე აშოლტილთ, 

არ ვეწევი, თუმც დავამსხვრიე,

მაინც საფერფლე,

გაგონებაზე ამ სიტყვების –

“უნდა დავშორდეთ”...