ვის უმალავო ქოჩორს ისლივით.

სადღაც შეგჩურთეს, შე საცოდავო,

და მიმავიწყდი... ძველ თბილისივით.

მანებივრებდნენ ქალები თვალადს:

თმებში მივლიდნენ თლილი თითებით;

დავქორწინდი და ცოლმაც მიგჩქმალა,

თავს არ გაღირსა არასდიდებით.

კაცი ვარო და ქუდი მხურავსო! –

კი ღიღინებდნენ მთვრალი დუქნები,

მე უშენოდაც ვახურებდი და

შენც შენსას წუხდი – თავმიუგნები.

წლები ჩაწყნარდნენ: თმები გამცვივდა,

აღარც სავარცხელს შერჩა კბილები

და სურვილებიც რომ გადაწვიმდა...

კვლავ დაგიქუდე კმაყოფილებით.

კი გიხდებაო, ცოლმა, და მშვიდად

შეგვატრიალა დიდი სარკის წინ;

გახსოვს, რა მითხრა იმ ქალიშვილმა,

ლამის, სირცხვილით შენც რომ დაიწვი...

მაშინ... კინაღამ, ქარს დაგახურე!..

მაგრამ თანდათან, ვით ღამეს ქურდი,

შეგეჩვიე და აღარ აგყურებ –

სირცხვილის ხარ თუ... ნამუსის ქუდი.