არც შენი კაბები, უხმოდ რომ დასველდნენ, მოწყენა, კაპრალი. 

გშვენოდა, იცოდი, თვალებში პატარა ცრემლები მონახე 

და მერე თვალებით, თითებით მიამბე შვედური ზღაპარი. 

ეს იყო სულერთი, სულ ორი, სულ ცოტა, სიზმრები, ღმერთები, 

რადგანაც უაზროდ, უარად ხმარობდი ღიმილის ილეთებს, 

ისედაც, საერთოდ, ყოველთვის ვტყუოდით ჩვენ ორში ერთ-ერთი, 

წვიმამ არ იცოდა მარტივი ტკივილი წერტილთა, მძიმეთა... 

შენ კაბებს იხდიდი და სადღაც გარბოდი, იხდიდი ქალაქებს, 

რომ უცებ ჩაგვერთო თითების თითებთან შეხების მუსიკა 

და წლების გადაღმა წუთები, წამები, წვიმებით დალაქე 

და შენი არყოფნაც მოფინე წვეთების მსუბუქი მუსლინით. 

ეს იყო სულერთი და ავტო ლოშნიდა, ნივა, ავენიუს, 

კეთრი პასეიზმი და გლიცინიები და საპირფარეშო, 

რადგანაც მოგვართვეს წითელი, ყვითელი ტუჩების მენიუ 

და ჩუმად გვფურცლავდა ნაპირთან მჯდომარე ვიღაცა გარეშე 

და რადგან გშვენოდა, საშინლად გშვენოდა, ცრემლები მონახე, 

ეს იყო სულერთი, სულ ცოტა, ღალატი და კაფე “მედუზა”, 

წვიმამ არ იცოდა ძალა საკუთარი, არც მშვიდი ოთახი, 

არც შენი კაბები, სპლინი, მით უმეტეს, ზღაპრები, შვედური.