ნელ-ნელა ჭრიან, 

დაბადების დღის ტორტივით..

მე მახსოვს მკაცრი კონდუქტორი,

ქალი ვატმანი (არც თუ მკაცრი)..

მახსოვს დედა - აჩქარებული..

მე - ხელში ბედნიერი ბილეთით..

და ბედნიერი თვალებით..

რატომღაც.. 

ჩემი ბავშვობა ჯართის პუნქტშია თავმოყრილი..

ნელ-ნელა ვჭრი..

(სულაც არა დაბადების დღის ტორტივით,

რადგან არ მიყვარდა დაბადების დღეები არასდროს..)

ლუკმებად ვანაწილებ და 

მშვიდად ვაგემოვნებ..

გუშინ, როცა ლისაბონის ფოტო მაჩვენე -

აღმართზე კოპწია ტრამვაით თავმოწონებული,

ჩემი ბედნიერი ბილეთი გამახსენდა - 

თავში და ბოლოში ერთნაირი ციფრებით..

ჩამოვიდოდი ლისაბონში..

(როგორც ჩემს ბავშვობაში..)

ერთხელ მაინც..