როდესაც კინაღამ მოვკვდი სიცილისგან –

შენ დაიბადე.

მითახთახებდა მუცელი და ვფიქრობდი –

რა მაგარია, რომ დაიბადე

საზღვრად ჩემს აწმყოსა და აწმყოს შორის…

ფიქრსა და ფიქრს შორის ჩაეკვეხე

და ნელ–ნელა,

ხაზად იქეცი, გადამკვეთად…

აი ასე, ცერით მოირკალე თვალსაწიერზე,

თავს ზემოთ – რეაქტიული თვითმფრინავის კვალივით

და შემომირბინე გარშემო.

მე ვიცინოდი და ბოლოს ჩავჯექი.

არა, ჩავვარდი,

როგორც ორმოში – ახლად გაღვიძებული დათვი,

არადა, თავის გზაზე მიმავალი…

ახლა აღარ ვიცინი.

მუცელი მეტკინა.

მუხლებზე თავჩამოდებულმა გამოგხედე –

მალაყებს გადადიხარ.

დროულად გამოჩენილ ჩაბჟირებულს

მესაზღვრედ ეცნობი,

მენაპირედ – როგორც მთაში იციან თქმა.

ტალღებს უდგაფუნებ და

შხეფებით შეწუწულ კისკისს რიტმულად ეწყობი…

გამოგხედე–მეთქი.

ძილის წინ.

ორმოში ჩავიძინებ.

ჩამომიგდე აწმყო გასალოკად და

დასამთავრებლად – ჟაკანი.