ეზო-კარში ქვიშნა ბალი,

მეც ღერივით შევღერღეტდი,

ნენემ დიმინიშნა ქალი.

 

ხე-კატრებში მოფთქიალე,

სიყვარულს თუ ნიშნავს ქარი,

ჭვავტოტაი და ალვისტანაი,

ნენემ დიმინიშნა ქალი.

 

ნამბულიდან შემომბღავის

შუბლიკვერაი ნიშახარი,

- თუ ბიჭი ხარ წამოდი და 

ჩემთან ერთად ქვიშა ხანი!

 

- ვერა ჩემო შუბლიკვერავ,

სხვა პერანგში მიჩანს მხარი,

ქორწილამდე სული მშპება,

ნენემ დიმინიშნა ქალი,

 

გულბალანი მერუჯება,

ვერ ჩააქრობს დღვანის წყალიც,

ქორწილამდე თუ გავთავდი,

ნენი!... რაღათ მინდა ქალი.

 

ნენემ ერთი შეფაშფაშდა,

მზიებით გეივსო თვალი,

დიდი ოდაში გამომკლიტა,

სექვით მომიბექსა კარი,

 

დამლოცა და მომაძახა:

- მაგერ შენ და ალვისტანიც,

ფეხი არ გამოდგა გარეთ,

ყელი არ გამომჭრა დანით,

 

შენი არც ნახნავი მინდა!  

შენი არც ნათოხნი მინდა!

შენი არც ნაჩეხი მინდა!

 

დეჰ, ნენემ მომიყვანა ქალი!...